Հովիկ Մուսայելյանի զրույցը ՀՀ հանրային խորհրդի նախագահ Վազգեն Մանուկյանի հետ մեզ տեղափոխում է սովետական տարիներին անկախության երազանքով ապրող և գործող երիտասարդական միջավայր: Ղարաբաղյան շարժման պոռթկումը համահայկական շարժման վերածվելը պատահական չէր, 1965 թվականից սկսած` հայ երիտասարդների թաքուն երազանքն է եղել մի օր ոտքի ելնելը: Վազգեն Մանուկյանի կենսագրության մեջ դա գիտակից գործունեություն է եղել, և ահա նա շարժման գաղափարական ղեկավարն է դառնում, այնուհետև` անկախ Հայաստանի առաջին վարչապետը, ՀՀ նախագահի թեկնածու, ակտիվ քաղաքական գործիչ, ով մի կողմ չի քաշվել, այլ այսօր էլ եռանդուն է, իր կարելույնն է անում հանրային կյանքի որակի բարելավման ուղղությամբ:
Հովիկ Մուսայելյան – Մեր այս զրույցը նվիրված է եղեռնի հարյուրամյակին, սակայն ես կցանկանայի հիսուն տարով հետ գնայինք, հասնեինք վաթսունհինգ թիվ, երբ Խորհրդային Հայաստանի կոմկուսը որոշում է ընդունում, որ օպերայի դահլիճում պետք է տեղի ունենա հայոց ցեղասպանության հիսունամյակին նվիրված միջոցառում: Որքան ինձ հայտնի է, այդ ժամանակ քչերը գիտեին եղեռնի մասին: Այսօր լրիվ ուրիշ իրավիճակ է, կարծես թե նոր ծնված երեխան անգամ գիտի, թե ցեղասպանությունն ինչ բան է: Այսօր անընդհատ հեռուստատեսությամբ ցույց են տալիս, որ այս կամ այն երկիրը ճանաչում է ցեղասպանությունը: Այնուամենայնիվ, այն ժամանակ թեկուզև գուցե թե բնակչության իննսուն տոկոսը չգիտեր այդ մասին, բայց մի քանի օրում հրաշք է տեղի ունեցել` թռուցիկներ են տարածվել, մարդիկ արագ դուրս են եկել, միտինգ է կայացել: Այսօր միտինգ կազմակերպելը մի առանձին բան չի, և մարդիկ գուցե չկարողանան հասկանալ, թե այն տարիների համար դա ինչ պոռթկում է եղել, և ինչ վտանգներով էր լի այդ հախուռն ցույցը: Քանի որ դուք այդ պատմական ցույցի անմիջական մասնակիցներից եք, դրանից հետո էլ այլ ախոհների բանակ ձևավորվեց, դուք նույնպես դրանց թվում էիք… Եկեք հիսուն տարի հետ գնանք… Continue reading
Hovik Musayelyan's Blog 